چکیده متن

ü      تدبر، گونه‌ای ژرف‌اندیشی و آینده‌اندیشی در یک موضوع و مسأله‌ی علمی است و اعم از این است که ابهامی از آن مسأله در ذهن داشته باشیم یا نه.

ü      تدبّر منافاتی با تفسیر ندارد، اما چیز مستقلی است برای خودش.

ü      اگر از خود قرآن کریم بپرسیم، غرض از نزولش را تدبر در آیات می‌داند.

ü      یکی از دستاوردهای تدبر- اگر به شکل جامع صورت بگیرد- درک کامل پیام‌های الهی در قرآن و شناخت اعجاز قرآن کریم است.

ü      از جمله مبانی تدبر در قرآن، اعتقاد به کلام خداوند بودن و بعد از آن قابل فهم بودنش است.

ü       باید قرآن را با آدابش- مانند وضو- قرائت کنیم. مطالعه‌ یک چیز است و قرائت و تلاوت چیز دیگری است.

ü       اگر می‌گویند قرآن را با تأنی و ترتیل بخوانید، علتش این است که ذهن ما بتواند روی عبارات متمرکز بشود.

ü      به هیچ وجه نباید در تلاوت قرآن عجله کنیم؛ نباید زمان محدودی برای خواندن قرآن قرار دهیم.

ü      یکی از مواقع استجابت دعا هنگام تلاوت قرآن است.

ü      در تدبر انسان تسلیم قرآن است و با یک ذهن صاف و پاک وارد قرآن می‌شود و پیش‌داوری ندارد اما تفسیر به رأی این است که انسان باور و اندیشه‌ای را که دارد، برای اثبات و مشروعیت آن به قرآن استناد کند.