چکیده گفت‌وگو   

ü      اگر انسان کمی پاکیزه باشد، حضور این ماه­ها را حضوری تازه، مبارک و معنوی حس می‌کند.

ü      این دو ماه با حفظ حرمت و با همان ارزش ذاتی‌شان برای ماه رمضان مقدمه هستند. باید نتایج این دو ماه را در ماه رمضان ببینیم.

ü      آدم هرچقدر هم که کتاب بخواند، با خواندن کتاب هیچ حکمی در درونش برای عمل پیش نمی­آید. انسان باید برای حرکت و عمل از یک سرمایه‌ی درونی برخوردار باشد.

ü      ایمان یک احساس همیشگی، مداوم، کارساز و روح­بخش است.

ü      اگر من کسی را ببینم که از خدا می­ترسد، از او این ترس را می­آموزم.

ü      ممکن است من نتوانم کسی را بیابم که از خدا بترسد تا ترس را بیاموزم. این‌جا راهش این است که خودم ترسیدن را کسب کنم.

ü      آنچه که من می­خوانم، می‌شنوم و یا می­بینم، می­تواند حرکت عقلانی برای من به بار بیاورد؛ اما حرکت عقلانی من را به حرکت نمی­خواند.

ü      این حجت ممکن است نتواند من را به حرکت در‌بیاورد اما چون حجت تمام شده من باید تن به این رنج بدهم تا یک انگیزه‌ی حرکتی به‌وجود بیاورم.

ü      عمل، ایمان را برای آدم به بار می­آورد و همین می‌شود ترس از خدا.

ü      برای به دست آوردن چیزی مافوق این جهان مادی که همان احساس ایمانی و ترس از خدا است، انسان احتیاج به تحمل یک رنج دارد. رنجی که خودم برای خودم می­خرم.

ü      یکی از مشکلات زمان ما این ‌است که تبلیغ «راحتی» می­شود؛ گرچه در واقع زندگی، راحت نیست.

ü      نماز اول وقت بخوانید. اگر توانستید به جماعت بخوانید و اگر هم نشد همان را اول وقت بخوانید.

ü      اگر متوسل و دست به دامن باشید، امکان ادامه‌ی عمل و مداومت بر عمل بیشتر است و امکان لغزش کم می­شود.

ü      توسل نه به معنای توسلات رسمی. شما وقتی در خانه­ی خودت با امام زمانت صحبت می­کنی، این می‌شود توسل.

ü    من غرق در سعادتم ولی در عین حال رنج  هم می­برم. آن رنج من را به سعادت رسانده است. برای رسیدن به لذات این دنیایی هم باید رنج بکشی.

ü    سعادت واقعی این‌گونه نیست. همیشه لحظاتش راحتی است چون راحتی‌اش از جنس این جهان نیست بلکه راحتی جان است؛ لذتش لذت و امنیتش همیشگی است.

ü       اگر کسی به مرحله­ی تقوا برسد، همه­‌جا به‌وسیله‌ی این نیرو کنترل می‌شود.