عکسنوشت
  |
||||||
|
عکسنوشت
خوشا به حالتان
خوشا به حالتان معتکفین عزیز! پدیدهی اعتکاف یکی از رویشهای انقلابی است؛
ما اول انقلاب این چیزها را نداشتیم. اعتکاف همیشه بود. زمان جوانی ما وقتی
ایام ماه رجب فرا میرسید، در مسجد امام قم- آن هم فقط قم؛ در مشهد من اصلاً
اعتکاف ندیده بودم!- شاید پنجاه نفر، صد نفر فقط طلبه اعتکاف میکردند. این
پدیدهی عمومی؛ اینکه دهها هزار نفر در مراسم اعتکاف شرکت کنند، آنهم اغلب
جوان، جزو رویشهای انقلاب است. من یک وقت عرض کردم که انقلاب ما ریزش دارد،
اما رویش هم دارد؛ رویشها بر ریزشها غلبه دارند. پس خوشا به حالتان معتکفین
عزیز!
بیانات در خطبههای نماز جمعهی تهران
28/5/1384
سربازی
منجی
یکی از
درس های اعتقاد به مهدویّت و جشنهای نیمهی شعبان برای من و شما این است که
هر چند اعتقاد به حضرت مهدی ارواحنافداه یک آرمان والاست و در آن هیچ شکّی
نیست؛ اما نباید مسأله را فقط به جنبهی آرمانی آن ختم کرد- یعنی به عنوان
یک آرزو در دل، یا حدّاکثر در زبان، یا به صورت جشن- نه، این آرمانی است که
باید به دنبال آن عمل بیاید.
انتظاری که از آن سخن گفتهاند، فقط نشستن و اشک ریختن نیست؛ انتظار به معنای
این است که ما باید خود را برای سربازیِ امام زمان آماده کنیم. سربازیِ امام
زمان، کار آسانی نیست. سربازیِ منجی بزرگی که میخواهد با تمام مراکز قدرت
و فساد بینالمللی مبارزه کند، احتیاج به خودسازی و آگاهی و روشنبینی دارد.
عدّهای این اعتقاد را وسیلهای برای تخدیر خود یا دیگران قرار میدهند؛ این
غلط است. ما نباید فکر کنیم که چون امام زمان خواهد آمد و دنیا را پُر از عدل
و داد خواهد کرد، امروز وظیفهای نداریم؛ نه، بالعکس؛ ما امروز وظیفه داریم
در آن جهت حرکت کنیم تا برای ظهور آن بزرگوار آماده شویم. شنیدهاید، در گذشته
کسانی که منتظر بودند، سلاح خود را همیشه همراه داشتند. این یک عمل نمادین
است و بدین معناست که انسان از لحاظ علمی و فکری و عملی باید خود را بسازد
و در میدانهای فعّالیت و مبارزه، آماده به کار باشد.
دیدار با اقشار مختلف مردم به مناسبت نیمهی شعبان در مصلای تهران 30/7/81
هر چیز را از خدا بخواهید؛ حتّی بند کفش را، حتّی کوچکترین اشیا را و حتّی
قوت روزانهی خود را. بگذارید این منِ دروغینِ عظمت یافته در سینهی ما- که
میگوییم «من» و خیال میکنیم مجمع نیروها ما هستیم- بشکند. این «من» انسانها
را بیچاره میکند...
نگاه کنید به حاجات خودتان، حاجات مسلمانان، حاجات کشورتان، حاجات برادران
مؤمنتان؛ به مریضها، به مریضدارها، به جانبازان، به غم دیدهها، به دلهای
غمگین، به چشمهای نگران، به نیازهای فراوانِ انسانهایی که حول و حوش شما،
زیر سقف شما و در کشور شما هستند، در دنیای اسلام هستند، روی کرهی خاک هستند.
همهی این حاجات را در این شبهای قدر، یکییکی از خدای متعال بخواهید.
خطبههای نماز جمعهی تهران 28/11/1373
|
 |
||||
